Ahmet Kaya’nın kızı bilinmeyeni anlattı: Bir gecede hayatımız değişti

Ahmet Kaya’nın kızı Melis Kaya, babasıyla ilgili bilinmeyenleri anlattı.

Magazin Gazetecileri Derneği Ödül Gecesi’nde linç edilen ve ardından ülkeyi terk ederek Paris’te yaşayan Ahmet Kaya’nın kızı Bianet’ten Evrim Kepenek’e, “Bir sonraki kasete Kürtçe şarkı yapacağım” dedi. , Kürtçe video çekiyorum.”

Babası öldüğünde 13 yaşında olduğunu söyleyen Melis Kaya, “Ben o ağacın gölgesinde büyüdüm. Her gün ondan, varlığından bir şeyler öğreniyorum” dedi.

Bianet’ten Evrim Kepenek’in Melis Kaya ile yaptığı röportaj şöyle:

-Senin için Ahmet Kaya nasıl bir babaydı?

Ahmet Kaya fenomenini düşündüğümde, birlikte çok eşsiz ve değerli bir varlığı kaybettiğimizi biliyorum. Babama söylemek zor. Yaşlandıkça, isteklerin hafifleyeceğini, duracağını düşündüm, ama büyüyor. Onu çok özlüyorum. Aklına, sevgine, şefkatine gerçekten ihtiyacım var. Tabii ki harika bir babaydı ve hala bir baba.

“BABAMI AŞAĞI YAŞADIM

– Onunla ilgili bir anınız var mı?

Babamı uzun yaşamadım ama dolu dolu yaşadım ve bunun için şanslı olduğumu düşünüyorum, aslında ya da değil. Anılar elbette çok fazla.

Ortaokula başladığımda, dağlık gövdesiyle okulun basamaklarının başında durup yukarıdan bana el salladığı anı hatırlıyorum ve içimde büyük bir güven duygusu vardı. Ne zaman ihtiyacım olsa, bana verdiği duyguyu kucaklıyorum.

-Babalar Günü senin için nasıl gidiyor?

Acı tatlı. Sanırım babası hayatta olmayan ya da babasından uzakta olan tüm oğullar için durum böyle. Sadece Babalar Günü’nde değil, çok sık ziyaret etmeye çalışıyorum.

Fotoğrafçı Werner Bischof‘un 70’li yaşlarında olan oğlu, “Babamı Peru’da bir kazada kaybettim, cesedi parçalara ayrılmıştı. Her zaman yılda en az iki kez Peru’ya giderim çünkü babamın topraklarında nerede olursa olsun, orası orası. evin şimdi nerede.” İçimde garip bir his var, ona fiziksel olarak yakın olduğumda, sanki hayata karşı daha güçlü durabiliyormuşum gibi.

“BANA PAZARIN SESİNİ SÖYLE”

-Ahmet Kaya, medyanın tetiklediği bir nefret söyleminin ardından bu ülkeyi terk etmek zorunda kaldı, sevgili ülkesinden ayrılmak nasıl etkilendi?

Çok üzüldüğünü hatırlıyorum. Sürekli bir keder ve yalnızlık haliydi ama aynı zamanda bunu bize hissettirmemeye çalıştı. Sağlığı çok etkilenir. Ülkesini, ailesini özlemişti. Mesela bir gün annemi arar ve “Gül, markete gidip marketin sesini bana dinletir misin?” diyor. Bu isteğin ve cümlenin etkisinden kurtulamıyorum.

“BABAM YALNIZ KALDI”

Dilini, kültürünü, suyunun tadını bilmediğiniz bir ülkede bir anda sıfırlanıyorsunuz. Belki de onun için yürümeyi öğrenmek gibidir. Sürgünün her türlüsü çok acı vericidir ve bunu kısmen babamla yaşadık ama yine de bugünün koşullarıyla 20 yıl öncesinin koşulları arasında büyük bir fark olduğunu düşünüyorum. Babam hem sürgünde yalnızdı hem de taşrada arkadaşları tarafından çok yalnızdı. Bu yalnızlık onu hırpalamış, yaralamış.

“HAYATIMIZ BİR GECE DEĞİŞTİ”

-Bu “haksız” nasıl gitti?

Hayatımız bir gecede değişti. Bu bir süreç değildi. Bir gecede ülke çapında nefretin odak noktası olduk. Paris’e geldikten bir yıl sonra babamı kaybettik. Bugün o dönemin Demokratları ve gazetecileri olduğu düşünülen ya da sayılan bazı medya yüzleri, yaşadıklarımız ve yalnızlığımızla çok ilgili, hepsi kendilerini biliyor.

“Onun yokluğuyla baş edebildim mi bilmiyorum”

-Babanız öldüğünde 13 yaşındaydınız… Büyürken onun yokluğuyla nasıl başa çıktınız?

İnsan arada kanayan ve asla iyileşmeyen bir kesikle yaşamayı öğrenir. Bir babanın kaybı benim için budur. Yokluğuyla başa çıkabildim mi ya da başarabildim mi bilmiyorum ama yarayla yaşamayı öğrendim.

-Babanızı ölmeden önce en son ne zaman gördünüz?

Babamı kaybettiğimizde oradaydık. Bazen gitmek için orada olduğumuz bir anı seçtiğini düşünüyorum.

-Nasıl bir baba-kız ilişkiniz vardı?

Birbirimize çok düşkündük. Sadece babamı kaybetmedim, en sevdiğim oyun arkadaşımı da kaybettim.

-Eğer kaldıysa bu yazıyı en iyi çocuk yönlerinle oku ki beni anla…” diyorsun. Bunu sana yazdıran duygu neydi? Kötü, mantıksız cümlelerle nasıl başa çıkıyorsun? arkasında söyleniyor?

Artık birçok konu sosyal medya üzerinden organize edilebiliyor ve ortak bir refleks ya da tepki oluşturulabiliyor. Bu cümleyi yazdığımda sosyal medya gündemde değildi. İnsanların empati yapmasını istedim. Bir süre sonra söylenenleri dinlemeyi ya da takip etmeyi bırakıyorsunuz çünkü çok fazla şey var! Ben de öyle yaptım.

OkuPark Sanal Okuma Parkı